1. Voor kasteel Bunthorne
2. Open plaats in het bos

• Patience, sopraan
• Bunthorne, bariton
• Grosvenor, tenor (niet hoog)
• Lady Jane, alt

Sullivan heeft bij dit verhaal prachtig passende muziek geschreven, die nu eens melancholiek en verfijnd is, dan weer hups en ongekunsteld: de tegenstellingen zijn soms bijna onthutsend. Ook in dit werk ontbreekt niet het ensemble waarin eerst een aantal melodieën apart klinken, die vervolgens gecombineerd worden tot één geheel. Sullivan is zeer bedreven in deze techniek, maar in dit werk geeft hij er een bijzondere betekenis aan: de gewone wereld en die van de schoonheidsaanbidders zijn slechts in schijn tegenstrijdig

Twee rivaliserende dichters worden aanbeden door een stoet van geëxalteerde dames, maar zijn beiden verliefd op een eenvoudig boerinnetje, Patience. De ene, Bunthorne (die nogal lijkt op Oscar Wilde), volhardt in een esthetische levenshouding, maar de andere, Grosvenor, geeft er uiteindelijk de voorkeur aan een gewone jongen te worden. De dames volgen dan Grosvenors voorbeeld en worden ook gewoon. De dagelijkse werkelijkheid wordt vertegenwoordigd door de zeer aardse huzaren, die van al dat geëxalteerde gedoe niets begrijpen. Een van de grappigste scènes is die waarin ook zij proberen esthetisch te worden om bij de dames opnieuw in de gunst te raken. Deze veranderingen van gewoon naar ongewoon en omgekeerd doen het leuk op het toneel. Bij alle wisselingen blijft Patience in wezen zichzelf, haar lukt het domweg niet anders te worden dan ze is, al voelt ze zich verplicht het te proberen. Zij krijgt dan ook de aardigste man. De dames stellen zich tevreden met de eens zo verachte huzaren. De lelijkste dame slaat nog even een hertog aan de haak. Ten slotte danst ieder gelukkig verloofd heen, behalve Bunthorne. Hij blijft alleen en troost zich met de lelie uit zijn knoopsgat: de bloem der poëzie en symbool van het estheticisme.